Verzakking

Een verzakking is een verzamelnaam voor het zakken van een of meer organen of steunweefsel in het bekkengebied. De organen worden op zijn plaats gehouden door banden, bindweefselstructuren en de bekkenbodemspieren. Als de ondersteuning niet sterk genoeg is kunnen de organen in meer of mindere mate gaan zakken. Er kan een verzakking optreden van de blaas, de plasbuis, de baarmoeder, de vaginatop, de dunne darm, de endeldarm en aambeien. Combinaties komen vaak voor.

De bekkenbodem heeft een steunende en beschermende functie voor alle buikorganen. Naast het lozen van urine en stoelgang en het ophouden daarvan, alsmede het hebben van gemeenschap en het baren, speelt de bekkenbodem een belangrijke rol in het opvangen van diverse buikdrukken. Er kan een verzakking ontstaan als de druk van boven te groot wordt en de steunende functie van onderen onvoldoende is.

Mogelijke oorzaken

• zwangerschap
• bevalling
• overgewicht
• zwaar lichamelijk werk
• overmatig hoesten
• veel persen voor stoelgang
• overgang
• erfelijke aanleg
• gynaecologische operaties (verwijdering van de baarmoeder is wel eens de aanleiding voor een blaasverzakking).

De mate van de verzakking is niet altijd de verklaring voor de klachten. Soms geeft een grote verzakking nauwelijks klachten en kan een relatief kleine verzakking wel al duidelijk een of meer van de volgende klachten geven:

• drukkend/uitpuilend balgevoel in de schede
• zwaar gevoel in de onderbuik
• seksuele klachten (druk en/of pijn)
• pijn bij fietsen
• problemen met plassen en/of ontlasten zoals bv verlies of onvolledige lozing
• chronische aandrang
• verstopping
• lage rugklachten

Vaak nemen de klachten bij lichamelijke belasting toe. ‘s Morgens zijn de problemen geregeld minder heftig dan ’s avonds.

Behandeling richt zich op het voorkomen van overbelasting tijdens dagelijkse activiteiten en sport door de bekkenbodem en andere steunorganen op het juiste moment, in de juiste houding, met aandacht voor de ademhaling, in te zetten.